janie's got a gun

ေခ်ာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္ဆိတ္ေနတယ္
ေျခာက္ျခားစရာေတြခ်ည္း ျပည့္ႏွက္ လူေတြအားလုံး အတူတူခ်ည္းပဲ
ငါ့အနာကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထုိးႏွက္ၾက
ဆဲသံေတြ မုိးမႊန္ေနတဲ့ မိသားစု
ငါ့အေဖဟာ ငါ့ကုိ ဆဲနည္း ေပါင္းစုံနဲ႕ မုဒိန္းက်င့္တယ္
ကုိယ့္ကုိကုိယ္ပဲ ျပန္ငုိျပရမလား နာက်င္ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကုိ ငါမုန္းတယ္
ငါ့အရြယ္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္ေမာေနတာကုိ
အားက်စိတ္ေတြနဲ႕ သူ႕ကုိငါ သတ္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာ လူ႕ေလာက System unit ထဲက CPU တစ္လုံးပဲ
ေအးခ်မ္းမႈေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ Heat ေတြ ေစာက္ရမ္းတက္ခဲ့ရ
ဂိ်ဳၾကြေနတဲ့ လိင္စိတ္နဲ႕ ငါ့ရည္းစားေတြ
ငါ့ ေသြးသားေတြကို အလုအယက္ေတာင္းဆုိၾက

ဘဝအင္ဂ်င္ထဲက တစ္စစီျပဳတ္ထြက္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္တည္မႈပီနီယံ အစိတ္အပိုင္းေတြ

၁။
(ရန္ကုန္ခါးခါး)
သူ႔ေျခေထာက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြနဲ႔ ငါ့ရင္ဘတ္ကိုေျပးေျပးကန္တယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္။
သိမ္ငယ္စိတ္က မလိုအပ္ဘဲ ဘရိတ္ခဏခဏအုပ္မိ။ နားနဲ႔မနာ ဖဝါးနဲ႔နာပါ။
တင္ကအစအတုရိွတယ္။ အခ်စ္ကိုတူးေဖာ္ၾကည့္ဖို႔ ပိုက္ဆံမရိွေသးပါ။
တရားက်စရာ။ စပယ္ယာကအစ ေလာဘႀကီးတယ္။ အေဟာင္းဆိုင္ေလးထဲက
ဂ်င္းေဘာင္းဘီေလးတစ္ထည္ဟာ လွရဲ႕။ လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ အသက္ဓာတ္ကို
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းက်ပ္ေနလို႔ ဟိုဘက္နည္းနည္း
တိုးပါဦးဆိုတဲ့ၿမိ့ဳျပ။ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္အထပ္ထပ္နဲ႔ ဝမ္းေရနက္နက္ေတာၿမိဳင္လည္။
လူေတြေျပာေျပာေနတဲ့ ထပ္ခိုးေလးရဲ႕တန္ဖိုး။ အိပ္မက္ေတြ တေရးႏိုးရေလတယ္။
၂။
( လြင့္ေနတဲ့ေလ )
ရင္ခ်င္းဆက္ခဲ့တာေတာင္ ရက္ရက္စက္စက္ေသြးကြဲခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ငါ။
စစ္ေျမျပင္နဲ႔စစ္သားလို ၊ ေတာင္နဲ႔ေတာင္တက္သမားလို ၊ ငါနဲ႔ေလာကဓံ ၊ ငါနဲ႔
ေအာင္ျမင္မႈ ၊ ငါနဲ႔ မိုက္မဲျခင္း။ ဘဝရဲ႕အဆန္တရားမွာ ဘယ္ရထားကိုမွ အေခ်ာင္
မစီးခဲ့ဘူး။ ငါဟာလူငယ္ ၊ အႏၱရယ္ ကို လြယ္တယ္။ အခက္အခဲကိုႀကိဳက္တယ္။
လူအျဖစ္ရဲ႕ဒုလဘၻကို ေခတ္ႀကီးထဲ ရဲရဲပြင့္သူ။ ေသၾကည့္တယ္။ တီးတိုင္းမျမည္တဲ့
ဗံုစိမ္းဟာ အႏုပညာလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေသၾကည့္ခဲ့တယ္။ က်ည္ကာမပါတဲ့
ပစၥဳန္ပၸန္ကိုမွ လူမႈ ့စစ္ပြဲမွာ ဝတ္ဆင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေလာကႀကီးကို မာနအလြင့္ကေလးနဲ႔
ရြဲ႔ေစာင္းမိခဲ့သမွ်။ဝမ္းနည္းတယ္။ ငါပစ္ခဲ့တဲ့ခဲဟာ ငါ့မိသားစုကိုမွတည့္တည့္ႀကီး။

ခင္ဗ်ားတို႔ ရိွဳ႕လိုက္တဲ့ေတာမီးက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲက ေတာအုပ္ေလးကို မေလာင္ကြၽမ္းႏိုင္

ဘာသာစကားရဲ႕လွ်ပ္စီးပတ္လမ္းေၾကာင္းမွာ ကဗ်ာဟာစီးေနတယ္
ေရြ ့ေနတဲ့ တိမ္ေတြကို အိမ္မက္ထဲထည့္ၿပီး ပိတ္လိုက္တယ္
အိပ္မက္ပါတေရြ႔ေရြ႔ ပ်ံသန္းသြား
စိတ္နဲ႔ေရးတဲ့မင္ေတြ အရာထင္ခဲ့ရံုမက ဖ်က္လို႔ေတာင္မရခဲ့
ေရႊၿမိ့ဳေတာ္ႀကီးဟာ ျခေတာင္ပို႔ႀကီးလိုတေျမ့ေျမ့ တစ္စျပင္လိုတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္
သက္တံ့ဟာ ႐ုတ္တရက္ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ၿပီး
သူမဆံႏြယ္ေတြေပၚ စကားပန္းေလးအျဖစ္လာပြင့္ျပေနတယ္လို႔ေရးၿပီး လံုးေခ်မိ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ေျမဆီလႊာဟာ ငါ့အျမစ္ေတြဆီ မလာေတာ့
ငါအျမစ္ေတြကပဲ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ေျမဆီလႊာဆီ သြားရတာေပါ့
အရြက္တဖားဖားေန႔ရက္ေတြ အလဟႆ ေႂကြက်ခဲ့ရပါတယ္
ေပ်ာ္စရာထုတ္လုပ္ျဖန္႔ျဖဴးေရးေဒါ့ကြန္းမွာ ငါနဲ႔ေတာ္တဲ့ဒီဇိုင္း႐ွာမေတြ႔ဘူး
ကြက္လပ္အႀကီးႀကီးထဲမွာ ကြက္လပ္ေသးေသးေလးေတြအျပည့္
ကိုယ္တိုင္ကြက္လပ္ျဖစ္ရတဲ့ အရသာ
ငိုခ်င္း႐ွည္ wi-fi ကို ကပ္သံုးေနတဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့ၿမိ့ဳျပ
သမိုင္းတစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အကူးမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး လက္ပစ္ကူးေန
ေလာက္တက္ေနတဲ့လုပ္ဇာတ္မွာ မိန္႔ခြန္းအပုပ္အစပ္ေတြ
ျဖစ္ရပ္မွန္ဟာသေတြဟာ အဆီရႊဲေနတဲ့ပါးစပ္ထဲဝင္သြားတယ္

စိတ္ခတ္ေက်ာက္ ၂

အမွန္တရားတံခါးလာေခါက္မယ့္ေန့ကိုေစာင္႔ေနတာ တဲ့
ပလက္ေဖာင္းေပၚေခါင္းတင္အိပ္ေနရတဲ့ေကာင္က ထ ေအာ္တယ္
ဘုရားသခင္နဲ့ စကားေၿပာခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဝါက်ကို
ႀကိတ္စက္ထဲ လက္တစ္ေခ်ာင္းလံုးညပ္ဝင္သြားတဲ႔အသံနဲ့ တဖြဖြ ရြတ္ဆိုတယ္
ဘာထူးေသးလဲ
ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ အရည္ေဖ်ာ္ၿပီး တစ္စက္ခ်င္း ေခါက္ခ်ပစ္
ဒီေန့ရလိုက္တဲ့တရားက မတရားမႈ
အႏၱရာယ္ဟာ အာဏာရွင္လို ေက်ာနံပါတ္ေၿပာင္းဝတ္ထားတယ္
ကိုယ့္ကိုရန္သူ့လက္ကလြတ္ေၿမာက္ေစခဲ့တဲ့ ေဆာင္ဓားက
ကိုယ္႔ဇက္ေပၚ အရွိန္နဲ႔ေၿပးဝင္လာတဲ့ ခံစားမႈ
ဘာထူးေသးလဲ
ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ အရည္ေဖ်ာ္ၿပီး တစ္စက္ခ်င္း ေခါက္ခ်ပစ္
လွ်ာတစ္ေခ်ာင္းလံုးၿပတ္ထြက္သြားလည္း အမွန္တရားအေႀကာင္းပဲ ငါေၿပာမယ္
လက္တစ္ေခ်ာင္းမွမရွိေတာ႔ရင္လည္း ေမတၱာတရားကိုပဲ ငါေပးမယ္
အခုေတာ့ စပါးစိုက္ရင္း ထမင္းငတ္ေနရတာေလာက္
အသည္းနာစရာေကာင္းတာ မရွိေတာ႔ဘူး တဲ့
ဘာထူးေသးလဲ
ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ အရည္ေဖ်ာ္ၿပီး တစ္စက္ခ်င္း ေခါက္ခ်ပစ္

စိတ္ခတ္ေက်ာက္ ၄

ဒီထက္ေသြးပ်က္စရာဘာရွိေသးလဲ
လူ့အသိုင္းအဝိုင္းထဲကေန လူ့ဘဝကို သူကိုယ္တိုင္ လွီးထုတ္ခ်င္ေနတယ္

ေၿမာင္းထဲမွာ ေလာက္တဖြားဖြားက်ေနတဲ့ ေခြးေသေကာင္လို 

လမ္းေပၚမွာ က်ည္တဖြားဖြားက်ေနတဲ့ လူေသေကာင္ေတြ 

ဘယ္လိုေသြးအမ်ိဳးအစားၿဖစ္ၿဖစ္ ေဖာက္ထုတ္ပစ္စရာ တစ္စက္မွမက်န္ေတာ့ဘူး

နာရီေတြက ရပ္ေနတယ္ အခ်ိန္ေတြက ေၿပးေနတယ္ သူလည္းေၿပး

စစ္ေဘးနဲ့ လက္တစ္ကမ္းအလို ေသမင္းနဲ့ ေၿခတစ္လွမ္းအလို
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာတရားဆိုတာ ဘယ္လိုဘာသာစကားမ်ိဳးနဲ့ပဲ ခလုတ္ဖြင့္ဖြင့္
တစ္မိုးေအာက္မွာ တစ္ေရာင္ထဲ ရဲရဲပြင့္ေနတာမ်ိဳး

နာက်ည္းလိုက္ပံုမ်ား 

အခု အဲဒီအပြင့္ကိုပဲ သူက ငါးတစ္ေကာင္လို အေႀကးခြံလွန္ခ်င္ေနတယ္

ႀကြက္တစ္ေကာင္လို အေရခြံဆုတ္ခ်င္ေနတယ္

စိတ္ခတ္ေက်ာက္ ၆

ငါ့အရသာကို အညစ္အေႀကးတစ္ခုလို ငါကိုယ္တိုင္ေထြးထုတ္လိုက္မိတယ္

ေသြးေႀကာအမွ်င္ေတြခုံးထလာပံုက ဘိန္းစားကိုအေရခြံဆြဲဆုတ္လိုက္တဲ့အတိုင္း

ေဆြးၿမည့္ေနတဲ့ဆံပင္ေတြ အေထြးလိုက္ကြ်တ္ထြက္သြားတယ္

ပုတ္ရိေနတဲ့အရည္ေတြ တစ္စက္ခ်င္းစီးထြက္လာတယ္

ဖူးေရာင္ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းစီတိုင္းက လက္သည္းခြံေတြကအနက္ေရာင္

မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့သက္ၿပင္းပူပူေတြနဲ့ေရာၿပီး ကြ်တ္ထြက္သြားတဲ့သြားေတြ

ခပ္ေဝးေဝးကေမ်ာထြက္လာတဲ့အူသံဟာ နားစည္ထဲ တုန္ခါၿပီးတိုးဝင္သြားတယ္

ငါ့အသက္နဲ့ဘဝကို ေကာင္းစြာသိမ္းထုပ္ထားပါရဲ႕

ငါ့ဆႏၵနဲ့အနာဂတ္ကို ေကာင္းစြာေမြးၿမဴထားပါရဲ႕

တစ္ခုခုကိုဆြဲဖြင့္လိုက္တိုင္း ေလာက္ေကာင္ေတြ တဖြားဖြားထြက္က်လာပံုက
ငါတစ္သက္လံုးထမ္းပိုးလာခဲ့ရတဲ့ ငါ့အကုသိုလ္ေတြအတိုင္း
လက္က်န္ကိုခြ်တ္ယူလိုက္တိုင္း ေၿခာက္ေသြ႕မႈအစ အထီးက်န္ေနရတာအဆံုး
တိတ္ဆတ္မႈကိုၿဖဲႀကည္႔လိုက္ရင္ တစ္ဘဝလံုးေမွာင္ေနတဲ့ အသက္ရွင္မႈကိုေတြ႕ရမယ္

လတ္ဆတ္တဲ့ေလၿပည္ေလညင္းေတာင္ ငါ့အဆုတ္ထဲ ကန္႔လန္႔ၿဖဲဝင္သြားေပါ့

စိတ္ခတ္ေက်ာက္ ၅

ဒုကၡပူပူအေပၚ ဘယ္လိုစိမ္းလန္းနည္းမ်ိဳးေတြ သြန္ခ်ပစ္လိုက္ရမလဲ

ပင့္ကူမွ်င္ေတြအလိမ္းလိမ္းကပ္ေနတဲ့အသံတစ္ခု အေမွာင္ထဲကခုန္ထြက္လာတယ္

ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးကို ပုခံုးႏွစ္ဘက္ေပၚတင္ထားခဲ့တဲ့လူေတြ

တစ္ဘဝၿပီးတစ္ဘဝ သမိုင္းေပၚၿဖတ္ေလွ်ာက္သြားပံုက ေသရာက ရွင္လာသူေတြလို အံ့ႀသဘနန္း

ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ေၿခနဲ႔နင္းေလွ်ာ္ၿပီး ကိုယ့္အသက္ရႈသံကိုယ္ေခါက္သိမ္းထားခ်င္တဲ့ေန႔ေတြ

အဆင္မေၿပခ်င္ရင္ ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္ေနတဲ့ တစ္ေန႔စာလံုး က်ကြဲေပါ့

စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြ မီးထေတာက္တဲ့အခါ

ငယ္ဘဝရဲ႕အမွားေတြ အေမွာင္ထဲ ထ ထ ပြင့္တဲ့အခါ

ကိုယ့္အေပၚ အႀကိမ္ႀကိမ္ေမွာက္က်ေနတဲ့ အသိဥာဏ္က ေညွာ္ေစာ္နံလာတယ္

ဒုကၡနဲ့ေတြ႕တဲ့အခါ ေလာကဟာ တစ္ေယာက္ထဲ ကြက္ ရွင္တယ္

ႏႈတ္မရတဲ့သပ္တစ္ေခ်ာင္းလို အဲဒီအနာဟာ တဆတ္ဆတ္ခါလို႔

ဘဝကို လြယ္လြယ္နဲ႔ အႏိုင္မယူႏိုင္တဲ့အခါ ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ ရဲရဲမေခၚရဲဘူး