အစမွာထဲက အရူးတစ္ေယာက္လုိ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိျပီး စတယ္

ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အလင္းစုိင္ထဲ တိမ္ေတြဝင္သြားသလုိမ်ဳိး
ေမွာင္မည္းေနတဲ့ညေတြကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ပ်ဳိ႕အန္မိတယ္
ငါဟာ ငါ့ကုိယ္ငါ မသတီတဲ့ သူမ်ားလားကြယ္
စိတ္ကူးေတြကုိ နံရံေပၚမွာခ်ိတ္ထား/ တကယ္ေတာ့ သက္သာရာမ်ား ရမလားလုိ႕ပါကြယ္
အလွမ္းက်ယ္တဲ့ ေဝးကြာျခင္းကုိ ေခြေခြေခါက္ေခါက္ပဲ ထုပ္သိမ္းထားတယ္
ငါညွိတဲ့ ေဆးလိပ္မီးက ငါ့ကုိ ျပန္ေလာင္ကၽြမ္းေနသလုိမ်ိဳးဆုိေပမယ့္
ပူေလာင္မႈဆုိတာက ထူးထူးျခားျခား မရွိတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလာက္ပါပဲ ေမဂ်ဴႏုိ
စိတ္ကုိ အလုိလုိက္ပစ္လုိက္.. ဘယ္ေလာက္မ်ား လမ္းဆုံးမလဲ
ေမွာက္မွားမိသမွ်ေတြက လူ႕အျဖစ္ရဲ႕ အရသာေတြခ်ည္းေပါ့ကြယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ ခုိးျပီးနာက်င္ေနရတဲ့အခါ ေပ်ာ္စရာဇာတ္လမ္းေတြပဲ နင့္ကုိ ေရြးျပီးေျပာျပမယ္
နင္သတိရေနတဲ့အခါ ငါ့ကုိ အေခါက္ေခါက္ အခါခါျပန္ဖတ္ပါ
မွတ္မွတ္ရရ သိမ္းဆည္းပါ...ေမဂ်ဴႏုိ
မလုိတမာရနံ႕ေတြ စြဲက်န္ေနတဲ့ ေခတ္ရဲ႕ ဟန္ေဆာင္မႈရင္သား လွလွေပၚမွာ
ေလနဲ႕ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပါသြားတဲ့ မုိးပ်ံပူေဖာင္းေလးကုိ အားက်တယ္
တဖ်စ္ဖ်စ္ေတာက္ေပးႏုိင္တဲ့ မီးေတာက္ေလးရဲ႕ အေႏြးဓါတ္ကုိ အားက်တယ္
ဒီလုိပဲ ကုိယ့္စိတ္က်ေရာဂါနဲ႕ကုိယ္ အခါခါေသေနရတာပါကြယ္
အထီးက်န္ ခံစားမႈကုိ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြေပၚ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပစ္တင္လုိက္တယ္
ငါလည္း သိပ္မခမ္းနားတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းပဲ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ စီးဆင္းမိရုံပါ
ငါ့အမွန္တရားမွာ ပတ္ဝန္းက်င္က ငါတုိ႕ကုိ ရင္ခြင္ထဲထည့္ျပီး မၾကာခဏ ဓါးနဲ႕ထုိးေတာ့တာပဲ ေမဂ်ဴႏုိ
ဖြဖြေလး ရယ္ေနရုံေပါ့ကြယ္.. ခ်စ္ျခင္းတရားဆုိျပီး..
အစေတြကုိ မီးခလုပ္တစ္ခုလုိ ဖြင့္ခ်လုိက္တယ္
အဆင္မေျပမႈေတြ ရႊင္ရႊင္ျပျပ ထိန္လင္းလုိ႕
ေစာက္တလြဲေတြခ်ည္းပါကြာလုိ႕ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲဆုိ
ဆီလီကြန္လုိ ေရာင္ရမ္းေနတဲ့ အဆိပ္အေတာက္ လူမႈေရးေတြ
မႈတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ သက္ျပင္းတုိင္းက ဒုကၡသစၥာေတြခ်ည္းပါကြယ္
နင့္စိတ္ကူးေတြနဲ႕ ငါ့ကုိ ရဲရဲရင့္ရင့္ ျဖတ္သန္းပစ္လုိက္ပါ
ေရခန္းခါနီး ျမစ္တစ္စင္းက ငါဆုိရင္ေပါ့ကြယ္
နင္ ဖုန္ေတြခါျပီး ထုတ္လွမ္းလုိက္တဲ့ ငါ့တန္ဖုိးဆုိတာ ငါ့ကဗ်ာေတြပါပဲ ေမဂ်ဴႏုိ..။