ဘ၀က အျမွဳပ္တစီစီပြက္ထေနတဲ့တပ္မက္ဖြ
လက္ေမာင္းေသြးတစ္ခြက္ထဲ မ်က္ရည္တစ္ပက္ေပါက္ထားတယ္
လက္ရွိအေနအထားကို လက္ရွိအေနအထားအတိုင္း စားပဲြေပၚတင္ထားတယ္
သမိုင္းကို မဖိတ္စင္ေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း စီးဆင္းသြားဖို႔မလြယ္ဘူး
အနာဂတ္ကို သားမေလွ်ာေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေခၚရတာလည္း မလြယ္ဘူး
ဘယ္ေနရာမွာမဆို ဆိုက္ကားသမားသမားေတြက တစ္စိတ္တည္းတစ္ဥာဏ္တည္း
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တစ္စိတ္တည္းတစ္၀မ္းတည္းပဲေပါ့
ေန႔ရက္တိုင္းဟာ သံဆူးႀကိဳးနဲ႔မလြတ္ သိုက္ဆရာေတြကို ပလႅင္ေပၚ ေခၚတင္လာမိတယ္
သားသတ္ရံုနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္တူတ့ဲရႈေမ
ငရဲကိုပံုတူကူးထားတဲ့သံခင္းတမန္
နာက်င္လြန္းလို႔ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းေနသူေတြကို မနားတမ္းဆက္ရိုက္တယ္
ဆာေလာင္လြန္းလို႔ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းခံေနသူေတြကို ဘာမွမေပးဘဲ အရွင္လတ္လတ္စားပစ္တယ္
လူ႕အျဖစ္တည့္တည့္ေပၚ ဘယ္လိုေသြးဆာမႈေတြ ခ်ိန္ရြယ္ေမာင္းျဖဳတ္ဦးမလဲ
အခ်ိန္တန္ခဲ့တာ ၾကာၿပီ တကယ့္အိမ္အစစ္က ျပန္မလာေသးဘူးလား
အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမင္ေနရတဲ့အလင္းေရ
အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔မျမင္ႏိုင္တဲ့အႏၱရ
အေ၀းဆံုးခရီးေတြကို အနီးဆံုးေသြးနဲ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္အတူတူ
ဘယ္ေလာက္ပဲပစ္ခတ္ပစ္ခတ္ . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယံုၾကည္ခ်က္က
က်ည္ဆံေတြကို အသက္ႏႈတ္ယူေနဦးမွာပဲမဟုတ္လားကိ
Monday, March 2, 2015
ေခတ္တစ္ခုလံုးကို တစ္ေယာက္တည္း ေသာက္ပစ္လိုက္ရမွာ အားနာလို႔ ခင္ဗ်ား အျမန္ဆံုးလာပါကိုအဂၢ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment