မင္းအေၾကာင္း ငါ့အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႕အေၾကာင္း အရာရာ

ရႈပ္ေထြးလာ ... ပိုၿပီးရႈပ္ေထြးလာ ... အရႈပ္ေထြးဆံုးျဖစ္လာ။
မေသမရွင္ မေသ သို႔ေသာ္ မရွင္။ေဆးစားေဆးေသာက္က
ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႕မရဘူး။ထစ္အေနတ့ဲအတိုင္း အတည္ႀကီး တန္႔ေန။
အရည္မရအဖတ္မရ အရည္ရေတာ့ အဖတ္ဆယ္မရ။ေခတ္ေရစီးထဲ
ေပါေလာ/ပက္လက္ေမ်ာ။

ဘြဲ႕ဆိုေတာ့ ဘြဲ႕လိုက္ရ။အလုပ္ဆိုေတာ့ ဟုတ္လိုက္ရ။စိတ္ကူးစိတ္သန္းနဲ႔
ျခင္းေတာင္းထဲကသစ္သီးပုပ္ဟာ အတူတူပဲ။ဒီအသက္အရြယ္မွာ အခ်စ္လည္း
လိုတယ္။အားေကာင္းေမာင္းသန္လည္း လိုတယ္။ေငြေၾကးနဲ႔အေပ်ာ္အပါး
တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း လိုတယ္။လမ္းစကားဘန္းစကားေလးလည္း တတ္
အေသာက္အစားေလးလည္း ဖက္လိုက္ခ်င္တယ္မဟုတ္လား။
ေက်ာတယ္ထင္ရင္ ေမာသြားမယ္။လက္ဖ်ံရိုး ခ်ဳိး
ဓားလို ကိုင္ၿပီး ထိုးပစ္လိုက္။သင္တန္းေတြ စက္ေသနတ္ပစ္သလို တရစပ္ ေျပးတက္ရ။
ဘာသာစကားေတြ နင္ေနနင့္ေနေအာင္ ပလုပ္ပေလာင္း အေျပာက်င့္ရ။စလံုးလားမေလးလားဂ်ပန္လားကိုရီးယားလား။ရွာရမယ့္ေငြက ငယ္ထိပ္ကို
ေျမြေဟာက္လို လွမ္းေပါက္တယ္။ငါတို႔ရဲ႕စြမ္းအားဟာ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေရႊျဖစ္ဖို႔ျငင္းဆန္ခံရ။
ေျမေအာက္ကေန လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ေတြ သြယ္တန္းစြန္႔ထုတ္ပစ္သလို ငါတို႔အရည္အခ်င္းဟာ
ေရပိုက္ေခါင္း လွည့္ဖြင့္သလို တိုင္းတစ္ပါးသားေတြဆီ ပန္းထြက္ေပးရ။

ေရးလက္စကဗ်ာနဲ႔ ... သြင္းလက္စေသြးနဲ႔ ...။ယံုၾကည္ခ်က္ကို တစ္ခုခုေပၚ ဦးလည္မသုန္
ထိုးစိုက္ပစ္လိုက္ဖို႔ ျမေနေအာင္ သတယ္။ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္ခ်ည္ပိတ္ခ်ည္။ရႈေမွ်ာ္ခင္းထဲ
ငွက္လို ပ်ံဆင္းလိုက္ ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြဆီ ဒလိမ္ေကာက္ေကြး ျပဳတ္က်လိုက္။တီဗီြၾကည့္ရင္း စာအုပ္ေကာက္ကိုင္မိ။ေယာက္ယက္ခတ္တယ္။ၿငိမ္သက္တယ္။မေက်နပ္ရင္ ေအာ္ဆဲလိုက္။
မိသားစုကိုလည္း ျပန္ရခ်င္တယ္။ေသြးစေသြးနေတြကိုလည္း ျပန္ရခ်င္တယ္။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘ၀ကို ေဖာက္ထားတ့ဲေျမေအာက္လမ္းလား။စစ္တကာ့စစ္ထဲမွာ ကဗ်ာဆရာအခ်င္းခ်င္းတိုက္တ့ဲ
ဣႆာမစၥရိယစစ္ကို အမုန္းဆံုးပဲ။

အသားစိုင္ကို က်ားရိုင္းလို ကုတ္ျခစ္ဖို႔ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနတ့ဲအတြန္းအတိုက္ေတြထဲ နိစၥဓူ၀
တက္လိုက္ဆင္းလိုက္။ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းေနေအာင္ ေစ့ထားတိခနဲ။သက္ျပင္းခ်လိုက္ ေခါင္းေမာ့လိုက္။
အေ၀းေရာက္ေနတ့ဲခ်စ္သူကိုစိတ္မခ်ဘူး။က်န္းမာေရးက ေန႔လားညလားဆိုသလို
ေငြေရးေၾကးေရးကလည္း ေန႔လားညလားပဲ။က်က္ရမယ့္စာေတြက မွတ္ဥာဏ္ကို ေက်ာ္ေနတယ္။ဖတ္ရမွတ္ရမယ့္ေခတ္ေရးေခတ္ရာေတြက ရတက္မေအးစရာေတြခ်ည္း။အက်င့္ပ်က္ျခစားသူ၀န္ထမ္းမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ပညာေရးကို
ရင္ေလးတယ္။ညည အိပ္မရ။အေတြးေတြက သန္းေခါင္ထက္ နက္နက္လာ။

စားပြဲေပၚ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ပစ္တင္လိုက္မိတ့ဲနားမလည္မႈေတြပဲ။ေတြေ၀မိုက္မဲမႈဟာ အၿမဲတမ္း အဆင္သင့္။
အခုခ်ိန္ ေသျခင္းတရားက လာကမ္းလွမ္းရင္ ျငင္းဆန္ဖို႔ခက္မယ္။ညစာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ငါတို႔အမီ ေရာက္မလာဘူး။ငါတို႔နဲ႔ေခတ္ႀကီးရဲ႕အခ်ိတ္အဆက္က ေသြးထြက္လြန္ဆက္ထံုးလို ၿမဲတယ္။
ငါတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ရံႈးလို႔မျဖစ္ဘူး။